مهاجم ترکیه‌ای پرسپولیس بار دیگر از علاقه‌اش به فنرباغچه و دلیل آمدنش به فوتبال ایران صحبت کرد.

سردار دورسون بعد از نیم فصل حضور در پرسپولیس، مصاحبه‌ای جذاب با فاناتیک ترکیه داشته و در آن به مسائل مختلفی اشاره داشته است.

اظهارات دورسون را در ادامه می‌خوانید:

/همیشه هدفم حضور در تیم ملی بوده. الان که نگاه می‌کنم، هیچ مهاجم تخصصی در لیست نیست و تنها کسی بودم که در چهار ماه اخیر مرتب بازی کرده‌ام. منتظر دعوت بودم؛ حتی اگر نه برای ترکیب اصلی، حداقل برای دقایق پایانی. هنوز یک سال تا جام جهانی باقی مانده. امیدوارم از سپتامبر حضورم در تیم ملی شروع شود. با مونتلا در ارتباطم؛ می‌گوید تمرین کن، هنوز جوانی.

/پرسپولیس تیمی‌ست که در ۱۰ سال گذشته ۷ بار قهرمان شده. ما نیم‌فصل اول ساده امتیاز از دست دادیم. تا اسفند صدرنشین شدیم اما اشتباهات جبران‌ناپذیری داشتیم. امسال خریدهای جدیدی خواهیم داشت. ساختار در حال شکل‌گیری است. مطمئنم فصل بعد قهرمان خواهیم شد.

/ کارتال گفت می‌خواهم تو را آنجا ببینم. او برای من جایگاه ویژه‌ای دارد؛ هم مربی بزرگی است هم انسان فوق‌العاده‌ای. به خاطر او به ایران آمدم. خوشحالم که آمدم. هوادار داریم حتی بیشتر از فنرباغچه و گالاتاسرای. ایران کشور راحت و زیبایی‌ست، مردمش شبیه خودمان‌اند.

/کارتال بود که باعث شد در فنرباغچه شناخته شوم. وقتی در نیم‌فصل آمد، به من اعتماد کرد و مدام بازی داد. من با سبک بازی‌اش هماهنگم، چون می‌توانم به‌عنوان مهاجم سایه هم بازی کنم. وقتی مربی به بازیکنش اعتماد دارد، همه‌چیز ممکن می‌شود.

/در آستانه پیوستن به یونیون برلین بودم. حتی در فرودگاه بودم که علی کوچ تماس گرفت. پرسید: نمی‌خواهی برای فنرباغچه بازی کنی؟ همان لحظه ذهنم تغییر کرد. به یونیون دروغ گفتیم، امیدوارم حلال کنند. برای هیچ تیمی چنین کاری نمی‌کردم، اما فنرباغچه رویای کودکی‌ام بود. فنرباغچه اگر زنگ بزند، می‌روی. دلت می‌خواهد. هر چیزی ممکن است.

/آردا گولر؟ وقتی اولین بار دیدمش، همه از او تعریف می‌کردند. من از راه راه رفتنش هم متوجه استعدادش شدم. آردا چهره‌ای معصوم دارد اما باطنی باتجربه و شخصیت بسیار قوی دارد. اهل تلاش زیاد است، هر روز شوت می‌زد. اکنون بدنش هم فرم خوبی گرفته است.

/کریس رونالدو؟ دو بار او را از نزدیک دیدم. می‌گویند GOAT فوتبال است. جام‌ها همیشه به سراغش می‌آیند. فکر نمی‌کردم با این سن و شرایط، پرتغال لیگ ملت‌ها را ببرد. در بازی شاید کمتر دیده شود، اما همان یک گل را می‌زند. حس و انرژی خاصی دارد، می‌داند کجا بایستد، توپ خودش به سمتش می‌آید. یک بار مقابلش بازی کردم؛ تمام مسابقه دنبال او بودم. از کودکی برایم شخصیت خاصی بود. وقتی دیدمش، حیرت‌زده شدم. بعد از بازی خواستم با او صحبت کنم اما به یاد اتفاقی برای صابری ساری‌اوغلو افتادم که دستش را دراز کرده بود و رونالدو توجهی نکرد. من فقط به پشتش زدم و رد شدم. او واقعاً اسطوره است.